تب سنج

انواع تب سنج

تب سنج های پزشکی، وسیله ای ضروری و اجباری است که باید در کابینت داروی هر خانه ای باشد. اندازه گیری صحیح دمای بدن تشخیص افتراقی را آسان می کند. همچنین راهنمای تب بری است. تب سنج ها انواع مختلفی دارند که در این مبحث می خواهیم شما را با آنها آشنا کنیم. آیا می دانید کدام تب سنج را انتخاب کنید تا مطمئن ترین اندازه گیری را داشته باشد؟ پس حتما این مقاله را تا آخر بخوانید.

انواع تب سنج

تب سنج ها انواع مختلفی دارند که با پیشرفت علم و فناوری به روز می شوند. حتی برخی از آنها، مانند تب سنج جیوه ای، پس از سال ها استفاده خطرناک بودند و متوقف شدند. در زیر با تب سنج آشنا می شوید.

تب سنج مایع

تب سنج های مایع از پدیده انبساط حرارتی یک مایع (جیوه یا آلیاژهای فلز مایع) استفاده می کنند. تب سنج های جیوه ای در آوریل 2009 در کشورهای اتحادیه اروپا به دلیل مضر بودن بخار جیوه از گردش خارج شدند.

تب سنج های گالیومی حاوی گالینستان (آلیاژ یوتکتیک گالیم، ایندیم و قلع) هستند. با حذف جیوه از دماسنج های مایع، این دماسنج ها دیگر سمی نیستند، که در صورت آسیب دیدن تب سنج مهم است. دقت اندازه گیری دمای بدن با این نوع دماسنج ± 0.1 درجه سانتیگراد است. ما می توانیم از 35.0 درجه سانتیگراد تا 42.0 درجه سانتیگراد را با تب سنج مایع اندازه گیری کنیم. تب سنج های مایع نیازی به برق یا کالیبراسیون ندارند، بنابراین هیچ هزینه اضافی بر دوش کاربران آن ها وجود ندارد.

تب سنج های مایع دارای روکش شیشه‌ای هستند که باعث ضد حساسیت و بهداشتی بودن آن‌ها می‌شود و به راحتی تمیز و ضدعفونی می‌شوند. عیب شیشه ای بودن دماسنج های جیوه ای این است که در معرض شکستگی هستند.

مهم ترین عیب تب سنج های گالیومی زمان اندازه گیری نسبتا طولانی از 4 دقیقه (در دهان) تا 10 دقیقه (در زیر بغل) است. به دلیل زمان طولانی اندازه گیری، ممکن است استفاده از این نوع دماسنج در کودکان کوچک و بیمارانی که همکاری نمی کنند دشوار باشد. همچنین باید به یاد داشته باشید که قبل از استفاده، دماسنج باید با تکان دادن دستگاه و شستن نوک فلزی با مواد ضدعفونی کننده آماده استفاده باشد.

تب سنج دیجیتال

در تب سنج های حسگر الکترونیکی، عنصری که وظیفه اندازه گیری دمای مدار الکترونیکی را بر عهده دارد، ترمیستور (نوعی مقاومت) نامیده می شود. بیشتر این دستگاه ها برای اندازه گیری دما در دهان، زیر بغل (بغل) یا رکتوم (مقعد) طراحی شده اند. زمان اندازه گیری از 10 تا 15 ثانیه متغیر است. برخی از دماسنج‌ها بر اساس اندازه‌گیری دما زمانی که به تعادل حرارتی بافت‌های اطراف نوک اندازه‌گیری می‌رسد، درجه‌بندی می‌شوند. این حالت سرعت خواندن را به میزان قابل توجهی افزایش می دهد (تا چند ثانیه). اما دقت این نوع اندازه گیری در مقایسه با اندازه گیری های پیوسته عملکرد خوبی ندارد.

عیب اصلی این نوع تب سنج وجود نوک نیکلی است که می تواند برای افرادی که به ترکیبات این فلز حساسیت دارند خطرناک باشد. اگر فردی حساسیت دارد، می توانیم از تب سنج های با روکش طلا استفاده کنیم یا فقط از تب سنج دیگری استفاده کنیم. یکی دیگر از معایب تب سنج های دیجیتال حساسیت آنها به میدان های الکترومغناطیسی تولید شده توسط دستگاه های پزشکی و وسایل ارتباطی از راه دور (تلفن های بی سیم و تلفن همراه) است. آنها همچنین هزینه بیشتری دارند زیرا باتری باید هر از چند گاهی تعویض شود و نوک فلزی باید بعد از هر بار استفاده ضد عفونی شود.

تب سنج غیر تماسی (مادون قرمز)

از حسگرهای نوری برای ساخت انواع تب سنج های غیر تماسی استفاده شده است که می توانند تشعشعات مادون قرمز ساطع شده از اجسام داغ را تشخیص دهند.

تب سنج های گوش مادون قرمز میزان تابش حرارتی ساطع شده از پینا را اندازه گیری می کنند. مزیت این نوع تب سنج، امکان تعویض درپوش های یکبار مصرف به جای ضدعفونی هر بار نوک تب سنج با الکل است که با تب سنج های سنسوری ضروری است. با این حال، اندازه‌گیری‌هایی که با دماسنج‌های گوش انجام می‌شوند می‌توانند تحت تأثیر خطا قرار گیرند.

در این موارد توصیه می شود مجرای گوش را تمیز کرده، قسمت تحتانی (قسمت قابل مشاهده گوش) را کمی سفت کرده و نوک آن را مستقیماً به سطح گوش هدایت کنید. بیشتر این نوع تب سنج ها از دقت کمتری نسبت به سایر دستگاه های حسگر برخوردار هستند. خطای اندازه گیری ± 0.2 درجه سانتیگراد است. علاوه بر این، هنگامی که دمای محیط از محدوده دمای اتاق 18-26 درجه سانتیگراد بیشتر شود، حاشیه خطای بیشتری مجاز است. باید باتری و دوشاخه را تعویض کنید. تب سنج های این نوع نیز باید به صورت دوره ای کالیبره شوند.

تب سنج های پیشانی مادون قرمز اغلب برای اندازه گیری مقادیر حداکثر دما در اطراف شریان تمپورال (شریان اصلی سر) بسته به توصیه های سازنده استفاده می شود. مزیت این نوع تب سنج های غیر تماسی زمان کوتاه خواندن است.